de todo un pouco

domingo, 25 de marzo de 2012


RUTA DE SENDEIRISMO  “OS CÓBADOS  DE BELESAR”
A ruta arranca na bonita igrexa románica de Santo Estevo de Ribas de Miño, no concello do sabiñao. Vai en lixeiro ascenso hasta o pobo de Galegos, e pouco a pouco chega a Diamondi, onde podemos visitar o Pazo das Cortes e a igrexa e o mosteiro de Diamondi, precioso patrimonio cultural en moi mala conservacion.



Os primeiros metros son asfaltados, xa que e o aceso o pobo de A Portela, a partir de aquí o camiño discorre por unha antiga vía romana que ia dende Monforte a Belesar en este último tramo conservase case que intacta a antiga vía romana que ten que salvar unha forte pendente en tres pronunciadas curvas, por iso recibe o nome de os cóbados de Belesar.

Durante o primeiro kilómetro é  medio, a vegetación  e moi  espesa a  os dous lados do camiño, castiñeros en primeiro  tramo para pasar a carballo , que será  o que predomine durante a maior parte do percorrido, formando carballeiras de gran beleza, onde as copas a penas deixan pasar os raios de sol. Esta falla de luz solar, en algúns tramos, crea zonas sombrizas de gran beleza, onde a cor verde do musgo cubre as pedras que forman os muros do camiño  e crea unha curiosa segunda pel nos troncos das árbores.


A pendente do camiño en este primeiro tramo e suave e contante, con un ancho de camiño de entre dous e tres metros, estando empedrado na maior parte do seu percorrido conservando case na totalidade o seu antigo trazado.
 Unha vez acabado este primeiro tramo, o camiño da un brusco xiro  a dereita, e así e como chegamos a so famosos Cóbados de Belesar. A pendente faise mais acusada, xa que temos de descender uns 300m en apenas 1 km de percorrido que nos resta para o pobo de Belesar.







             Agora os carballos son sustituidos  por muras de viñedos, algúns abandoados.  As vistas en esta parte do camiño son impresionantes, bonitas vistas do canon  polo que corre o río Miño entre marabillosas ribeiras dedicadas exclusivamente o cultivo do viño.
Por debaixo de nos xa podemos disfrutar da vela estampa que ofrece o pobo de Belesar, cò  seu embarcadoiro, desde onde parten os catamaráns que percorren o río Miño hasta o embalse de Os Peares.
200 m mais e o camiño da un novo xiro, esta vez a esquerda, facéndose o descenso aínda mais acusado, dende onde hai unha preciosa vista do pobo de Belesar e o seu entorno.
 A uns 500 metros encóntrase o pobo de  Belesar, pintoresco pobo fluvial a orillas do rio Miño que conserva o tipismo propio dende os seus comenzos, con vivendas en pedra de canteiría, fermosas galerías e calles moi estreitas.


















xoves, 8 de marzo de 2012

MULLERES QUE NOS ENSINAN...

Aurea Díaz Cabana, muller traballadora, comprometida, rural, naceu en Taboada hai 83 anos.
Os seus traballos comezaron cedo xa que, a idade temperá morre o seu pai e faise cargo da facenda coa súa nai e irmáns.

Cásase con 19 anos recién cumpridos sendo moi pobre pero feliz. O seu marido Julio enferma gravemente cando xa teñen 4 fillos moi pequenos que, según nos relata, son "paridos no medio de palla" (no que era entón a cociña). Dos catro fillos pode disfrutar a día de hoxe de dous solos, posto que un morre ó pouco tempod e nacer e outro xa casado, pero moi novo.


Aurea tivo que traballar dende moi nena e máis dende a enfermidade de Julio, o seu cónxuxe, pero aínda así sempre procurou que os nenos/as foran á escola, para ofrecerlles un mellor futuro.

Aurea enfermou gravemente, pero a súa fortaleza e as gañas de vivir foron dabondo como para sacar adiante a familia que tanto custou formar.

A día de hoxe é unha de tantas mulleres dignas de admiración... Damoslle as grazas por compartir a vida con nós.


Prometemos un vídeo feito no día de hoxe, no que o Concello pretende rendirlle unha íntima homenxe, e a traveso dela, ás moitas veciñas, donas que con forza e humildade van marcando a nosa historia máis cercana.



A esa muller do rural galego, que mantivo a unión da familia e levantou a economía da casa. A esa muller á que nunca se lle fixeron homenaxes, porque non os necesita nin os quere, vai o noso máis sinxelo recoñecemento.
Compartimos uns anaquiños da conversa que mantivemos con Aurea:










mércores, 7 de marzo de 2012

DÍA INTERNACIONAL DA MULLER TRABALLADORA

                            ¡FELIZ DIA MULLER!
INVISBLES NON, IGNORADAS AS VECES

Ahora que todo o  mundo valora o traballo da muller rural,que creen que merecemos un recoñecemento que pensamos nos?.

Porque aínda que sexamos invisibles ou ignoradas, creo que andamos po los 7 millóns de mulleres , que vivimos en  e pro campo, cotizando a seguridade social como tales .

Representamos un papel de soporte familiar, colaborando en todas as tarefas tanto físicas no campo e nas nosas explotacións gandeiras como económicas na casa.

Ademais coa escusa da crise, moitas preferimos irnos a cidade, onde se nos poñen as cousas mais fáciles, xa que o noso medio se non o remediamos pouco a pouco vai languidecendo a favor do medio urban.

Gustaríame resaltar que  a muller no ámbito rural ocupa os postos mais baixos, menos cualificados e peor renumerados.

E que vos vou contar, despois de vir do campo hai que facer as tarefas da casa, (o día que non están feitas ese día tes visita), ir a compra e procurar que a nosa familia non lle falte nada, en ningún sentido, que os nosos fillos e o home, cando abran o armario, teñan a roupa en perfectas condicións para poñela, que a neveira esta chea, que a horta e o xardín estean coidados, o coche listo para sair, etc………………………..

Pero por sorte para nos todo isto está a cambiar………………







La mujer no quiere una mirada, quiere una sonrisa.

Ella no quiere compañía, quiere presencia.

La
mujer no quiere llanto, ella quiere lágrimas.

La
mujer quiere, lo que es más sencillo otorgar.



La
mujer no busca una mano, busca tacto.

No busca momentos, espera acontecimientos.

La
mujer no busca tu risa, espera tu alegría.

Ofrece lo que siempre has podido dar.



La
mujer no desea un cuerpo, desea un abrazo.

No desea halagos, desea palabras.

La
mujer no desea unos labios, desea un beso.

No desea ser persona, desea ser
mujer.

La
mujer no espera tu tiempo, espera tiempo contigo.

La
mujer no espera pasión, espera romance.

No espera sexo, espera amor.



La
mujer no espera belleza, espera que la hagan sentir bella.

La
mujer es mujer, no la trates como a un hombre.

La
mujer es mujer: no es física, es sentimental.

La
mujer no es cuerpo, es corazón.



La
mujer no eres tú, no la trates como esperas que te traten.

La
mujer no es para poseer, es para admirar.

La
mujer no es para convencer, es para amar.



La
mujer no es para conocer, es para entender.

No es lo que tú crees, ella es mucho más.

La
mujer no es un rostro, es un todo.

La
mujer no es difícil, es misteriosa.

La
mujer no es tacto, es caricia.

Ella no es la espina, es la rosa.